Het is januari dus behoor je bijna goede voornemens te
hebben. Het is zoals elk jaar wer hot. Er worden zelfs tips gegeven om je voornemens
vol te kunnen houden en reclames spelen er maar wat graag op in. Maar wat heb
je aan het maken van “goede voornemens” als je bij voorbaat weet dat het niet
gaat werken. En waarom in hemelsnaam zou je dat dan op 1 januari moeten doen.
Toch denk ik onbewust door zijn vraag na over wat ik wil veranderen dit jaar.
Stoppen met roken hoeft niet want dat heb ik nooit gedaan. Nou ja behalve die
ene keer dan toen ik 8 was. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag en mijn
moeder door alle stress aan het roken geslagen was. Ik was alleen thuis met
mijn oma en keek naar het rare potje met sigaretten op de tafel en vroeg haar
of dat lekker was. “Hier probeer maar” zei ze. Uiteraard vond ik het als
achtjarige vreselijk smerig. Zo smerig dat ik nooit meer de behoefte gevoeld
heb het nog eens te proberen en ben haar altijd dankbaar gebleven.
Over “goed voornemen nummer 2” hebben we het al gehad.
Lijnen is een levenslange strijd voor mij waarbij het enige goede voornemen kan
zijn dat ik het of voor eens en voor altijd goed ga doen of het voor eens en
voor altijd laat. Uit ervaring weet ik dat beide niet bij me passen en dus laat
ik het maar varen.
Op de site van het NRC handelsblad zie ik een foto met
een stapel boeken. “Daar staan ook nog wel een paar mooie bij” denk ik. “Nooit
meer rood staan” van Paul Rispen. “Vast heel actueel in deze tijd” denk ik. Als
alleenstaande moeder weet ik hoe lastig het is de eindjes aan elkaar te knopen
maar roodstaan lukt me niet. Dat heb ik afgeschermd. Want op is op en het enige
dat je doet is je grenzen verleggen. Dat laatste is een gevaarlijk iets. En
niet alleen in geld.
Het rijtje boeken gaat nog verder. “Hoe krijg ik ze zover”
en even komt de vraag in mij op wie “ze” zijn. Ik denk aan kinderen. Hoe krijg
je ze zover dat hun kamer wel gewoon opgeruimd is. Echt te klagen heb ik niet
maar soms vraag ook ik me wel af hoe ik ze ergens toe kan zetten. Of is het
voor mannen geschreven die iets van de andere sekse willen, of andersom. Mijn
nieuwsgierigheid wint en groot is de desillusie als ik zie dat het het
zoveelste managementboek is. Ook het boek “je relatie kan beter” kan wat mij
betreft van de stapel af. Relaties zijn er in soorten en maten natuurlijk en
altijd alles kan beter. Het is maar net wanneer het voor jou goed genoeg is.
Eerste behoefte lijkt me dan wel om een relatie te hebben, dus het boek kan wat
mij betreft even terug de kast in. Het boek “De kracht van vergeven” trekt wel
maar niet om het te lezen. Zei iemand een paar maanden geleden niet tegen mij dat
ik me eens niet in de ander moest verplaatsen. Dat ik best eens boos mag worden
en niet altijd begrip hoef te hebben. Maar vergeven is een mooi ding, dus het
boek draag ik zonder het gelezen te hebben alleen om de titel al een warm hart
toe.
Dan zie ik “Dromen, durven, doen” van Ben Tiggelaar. Ik
google het boek. Als ik de samenvatting lees, verlies ik mijn interesse. Maar
de titel raakt mij. Dromen heb ik genoeg, maar durf ik ze waar te maken? Durf
ik te kiezen alleen voor mezelf? Ik sta op de rand… Durf ik te doen? Ga ik er
voor? Op de radio ondersteund een niet nader te noemen liedje mijn gedachten. Waar
denk ik over na… ik had de keuze toch al gemaakt. En dan weet ik wat mijn goede
voornemen is voor 2013. Ik ga het anders doen. Ik ga doen wat misschien wel
anders is. Wat andere niet standaard zullen vinden. Maar misschien ben ik wel
anders. Ik zuch en weet ik het zeker. Ik droom en ik beslis dat ik het durf te
doen. Mijn 2013 wordt in elk geval anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten