De smaak van het verleden

‘Papa mag ik er al eentje?’ ‘Nee’, zegt hij maar zijn ogen staan lachend. Ik kijk naar de schaal. Hij zegt dat ze niet lekker zijn, maar ze hebben zo’n ongelofelijke aantrekkingskracht op mij. Stil blijf ik naast hem staan en kijk hoe hij de volgende lading voorgebakken frietjes in de schaal doet.

Het is vrijdagavond zeven uur. Ik sta in de keuken en til het deksel van de pan op. Naast mij staat een schaal met vers gesneden patat. Als ik de eerste lading uit de pan haal en in de schaal doe, denk ik aan hem. Mijn vader kookte nooit behalve als we patat aten. En dan stond ik dicht in de buurt om te kijken. De voorgebakken patat in de schaal riepen me toe. Nu begrijp ik waarom ik ze niet mocht eten. En toch…

Stiekem pak ik een voorgebakken patatje uit de schaal en steek het in mijn mond. De smaak van vet verspreid zich over mijn tong en tegen mijn gehemelte. Het frietje is slap en de eerste keer in de pan heeft het zich alleen maar helemaal volgezogen met de olie. Hij heeft gelijk, eigenlijk zijn ze helemaal niet lekker, maar voor mij overheerst de smaak van het verleden. Als ik mijn ogen sluit, lijkt het alsof ik weer een jaar of 10 ben en naast mijn vader in de keuken sta.