Hoe zou het zijn geweest

Als ik toen had geweten
hoe het zou gaan
zou ik het dan
anders hebben gedaan?
En als het dan
anders was geweest
Was het leven
dan elke dag een feest
Of zou dezelfde gedachte
door mijn hoofd gaan
Wat als ik het anders
had gedaan?

Wie ik ben

Ik ben wie ik ben

en ik ben wie ik ken

Ik ben wat ik heb gedaan

en dat wat ik heb laten gaan

Ik ben wat ik ooit zag

wat ik doe en wat niet mag

Ik ben hoe ik ooit lachte

mijn dromen en mijn gedachten
Ik ben de dag, de maand het jaar

Ik ben alles bij elkaar
 

Frisse wind

Het zand 

scrubt mijn huid 

de zee 

spoelt mijn hoofd 

en de wind 

neemt alles mee 

wat ik 

ten onrechte 

heb geloofd.

Deukjes

Er zitten deukjes in mijn hart

Vanuit een verleden

Ik deelde liefde maar ook smart

En die deukjes bepalen ook mijn heden

 

Er zitten deukjes in mijn hart

Littekens van de wonden die ik ken

Ze zijn genezen maar je ziet ze nog wel

Het is wie ik nu ben

Sporen

Het verleden 

heeft sporen

in mijn ziel 

gemaakt

waardoor 

een enkel woord

mij soms

ontzettend raakt

Het is niet altijd fijn

niet voor mij

en niet voor jou

Maar besef 

dat dit verleden

mij heeft gemaakt

tot wie ik nu ben;

degene die 

houdt van jou

Zonder angst

Amper 2 turven hoog
springt hij het leven tegemoet
en even ben ik jaloers
op hoe hij dat zomaar doet

Zoveel ervaring rijker
durf ik zoveel niet meer
Door de herinneringen
aan een vorige keer

Is er geen resetknop
zodat ik net als die kleine man
zonder de bagage van een verleden
gewoon in het diepe springen kan

Een enkel woord

hoe dichter iemand bij je is
hoe meer is het gemis

hoe dichter iemand bij staat
maakt een enkel woord je kwaad

een enkel woord doet dan zo'n pijn
omdat je niet had verwacht
dat iemand ook zo zou kunnen zijn

Zweven

Overgaan en zweven

Licht fel en toch zo warm

Heden, toekomst en verleden

Het is ’t alles dat ik omarm

Wat is geweest, dat is geweest

Het is zoals het is

Want ooit en als is niet gekomen

Het is het nu dat ik zo mis

Samen leven, dromen

Mijmeren uren lang

Maar nu moet jij verder

Ga leven weest niet bang

Omarm ’t zoals je deed

Toen we nog samen waren

Laat ’t even door je stromen

Zet je hart weer open

En laat de wind

de grote schoonmaak klaren

Durf weer lief te hebben

En te genieten van de dag

Te vertrouwen, lief ga zweven

Echt het mag

Kleur bekennen

Als ik naar buiten kijk zijn ze er ineens. Een grote stapel gele bladeren bedekt de aarde onder de boom in mijn voortuin. De wat rodere exemplaren hangen nog te glinsteren in de zon. Gisteren heb ik ze nog niet gezien, de gele bladeren op de grond. En ineens overvalt het gevoel mij dat ze daar niet zomaar liggen.

Geel de kleur van wijsheid, helderheid, verstand. Van eigenwaarde en logica. Misschien moet ik ze maar eens loslaten. De herfst liet lang op zich wachten dit jaar en dat is maar goed ook. Ik was er nog niet aan toe om los te laten. Maar nu wel. In het boeddhisme is geel de kleur van wijsheid maar in Egypte en Jordanië staat de kleur voor rouw. In mijn tuin combineren ze prima. De rouw en de wijsheid.

De rodere blaadjes houden nog hardnekkig vast. Niet van plan om los te laten. En ook dat is  goed. De energie en levenskracht van rood heb ik nog nodig. Het vuur en ambitie maar ook de openheid. Het rood van liefde, lijden, offer, strijd, hartstocht en moed. Strijden zal ik, offeren en lijden voor de liefde. Tot de winter komt vol wit, het wit van vreugde, blijdschap, tederheid en liefde.

 'Heel even was er niets anders. Geen verleden, geen toekomst'

Starend naar de blaadjes denk ik aan vorige week, aan de plek waar tere hartvormige blaadjes aan een boom in een waas van mist mij alles vertelden. De rust van het warme water om mijn lichaam, mijn hoofd in de vage mist die boven het water hing. De zachte regen die zilveren druppeltjes vormden aan de bomen om ons heen. De stilte en het alleen samen zijn. Zonder woorden genieten van een perfect moment.

Heel even was er niets anders. Geen verleden, geen toekomst. Alleen het nu. Het samen één zijn zonder verwachtingen. Heel even was er alleen jij en ik alsof het nooit anders was geweest en nooit anders zal worden. En hoewel ik weet dat er nog veel te overbruggen is, is het goed. Goed zoals het is. Een niet uit te leggen gevoel van rust, weten, voelen en vertrouwen. Een niet uit te leggen gevoel van thuis komen.

De blaadjes laten los. Een periode waarin menig het moeilijk heeft en jij niet het minst. Met het korten van de dagen, lijken de emoties hoogtij te vieren. Eerder heb ik het gezien en heb ik machteloos toe moeten kijken. En weer kan ik nu niets anders doen dan er zijn. Maar deze keer zal het anders zijn, deze keer zal ik kleur bekennen. Vandaag beken ik groen. Het groen van vruchtbaarheid, groei en hoop. Van kalmte, geluk, stabiliteit, betrouwbaarheid, bezinning en evenwicht. Het groen van het vierde Chakra dat staat voor de liefde, vriendelijkheid naar jezelf en anderen, geborgenheid en vertrouwen. Van hoop en het vinden van balans. Het groen waarin ‘Ik bemin en word bemind’ centraal staat. Ik zal vertrouwen op mijn gevoel en weten welke kleur van de regenboog vandaag de boventoon zal voeren.

Ik vraag me af waarom ik er nu meer vrede mee heb, meer vertrouwen heb. Dan weet ik dat ik gegroeid ben. Ik laat het iets willen doen los en blijf stil. Ik blijf stil en wacht tot jij zo ver zult zijn. Vol vertrouwen wacht ik en weet ik dat ik op het juiste moment zal weten wat ik moet doen en het rood van liefde het zilveren randje van vast vertrouwen heeft bereikt.

De smaak van het verleden

‘Papa mag ik er al eentje?’ ‘Nee’, zegt hij maar zijn ogen staan lachend. Ik kijk naar de schaal. Hij zegt dat ze niet lekker zijn, maar ze hebben zo’n ongelofelijke aantrekkingskracht op mij. Stil blijf ik naast hem staan en kijk hoe hij de volgende lading voorgebakken frietjes in de schaal doet.

Het is vrijdagavond zeven uur. Ik sta in de keuken en til het deksel van de pan op. Naast mij staat een schaal met vers gesneden patat. Als ik de eerste lading uit de pan haal en in de schaal doe, denk ik aan hem. Mijn vader kookte nooit behalve als we patat aten. En dan stond ik dicht in de buurt om te kijken. De voorgebakken patat in de schaal riepen me toe. Nu begrijp ik waarom ik ze niet mocht eten. En toch…

Stiekem pak ik een voorgebakken patatje uit de schaal en steek het in mijn mond. De smaak van vet verspreid zich over mijn tong en tegen mijn gehemelte. Het frietje is slap en de eerste keer in de pan heeft het zich alleen maar helemaal volgezogen met de olie. Hij heeft gelijk, eigenlijk zijn ze helemaal niet lekker, maar voor mij overheerst de smaak van het verleden. Als ik mijn ogen sluit, lijkt het alsof ik weer een jaar of 10 ben en naast mijn vader in de keuken sta.

 

Vlucht

Weg van ’t verleden
Ging je op de vlucht
Dook je in mijn armen
Leek je zo opgelucht

Weg van ’t verleden

Kwam ’t verleden toch terug
Keek je in de spiegel
Wist je ’t ging te vlug

Terug in ’t heden
Zie je de toekomst nog niet
Verwerk je stap voor stap
De pijn en het verdriet

Maar op een mooie ochtend

Zal de toekomst voor je staan
En kun je weer
Met je leven verder gaan

't Huis

Het huis is nog leeg
Niet met spullen, nee dat niet
Maar wel qua “ons verhaal”
Want dat is er nog niet

Het huis is ook zo vol
Vol met spullen en met dozen
En met een ander verleden
Dat ik zo graag wil lozen
 

Er hangt hier nog van alles

Maar met elke doos die ik leeg
Is het alsof ik iets van dat verleden
de kamer uitveeg

Het huis moet nog wennen

Past nog niet helemaal
Maar met elke dag
Komt er een zin bij in “ons verhaal”

Het huis is nog maar een huis

Ik mis in het woord nog de “t”
Dus steek ik de haard, wierook en een kaarsje aan
En misschien valt het dan wel mee
 

 

Thuis zijn

“Ik ben nergens thuis” zegt hij, en ik zie de vertwijfeling in zijn ogen. Hij staart in het niets. Soms is hij heel dicht bij en dan ineens zweeft hij weg. Weg in zijn gedachten. Weg in zijn wereld die zijn wereld niet is. Op zoek, op zoek een plek om thuis te komen. Op zoek naar huis. Op zoek naar zichzelf.

Hij hangt overal tussen in. Tussen het verleden en de toekomst. In het heden. Het heden waar hij geen grip op heeft. Want in het heden is hij even niet thuis. Ik begrijp wat hij voelt, ooit voelde ik dat ook. Ooit wilde ik verder maar kon het niet. Nog niet. Ik spartelde tegen. Ik probeerde met een vreselijke drang, grip te krijgen op mijn leven, op mijn toekomst. Ik wilde weten wat er ging gebeuren maar hoe harder ik vocht hoe minder grip ik kreeg. Ik moest leren loslaten. “Dat is lastig voor een control freak” zei hij. En ik weet wat hij bedoeld.

“Het komt goed” zei ik gisteren tegen mijn vriendin. Ze schrok van de mededeling dat we weer op zoek zijn naar een huis. Negen weken, nog niet eens meer. Ik zag de twijfel in haar ogen. Het is niet dat ik me geen zorgen maak. Maar ondertussen weet ik dat dat alleen mijn energie opvreet en totaal geen zin heeft. Zin heeft het om zoveel mogelijk mensen te vertellen dat ik op zoek ben. Zin heeft het om actief te zoeken. Zorgen maken kan altijd nog. En dus vertrouw ik. Probeer ik het los te laten en te vertrouwen. Vertrouwen op mezelf. Vertrouwen op de mensen om me heen die om mij geven en van mij houden. Vertrouwen op de toekomst. Er komt altijd een oplossing. Die oplossing ben ik zelf. Als ik geloof in me zelf, komt het altijd weer goed.

Je hebt een keuze. Een thema dat gisteren ook aan bod kwam bij de boeklancering waar ik was. Haar woorden maakte indruk, raakte mij diep. Vandaag las ik het voorwoord. En weer komt het naar boven. “Ik heb me afgevraagd wat maakt dat de ene persoon zuur of cynisch wordt, slachtoffer en boos op de wereld, terwijl de ander juist krachtig en vol van levenslust is” schrijft ze. Ik herken haar woorden, haar gedachten. En ook het OER waar ze overschrijft. Ik herken het oergevoel in mij. Het oergevoel van liefhebben, van het mooie blijven zien. Het oergevoel van moeder zijn. Maar ook het oergevoel van op zoek zijn naar jezelf. In de lezing kwam naar boven hoe belangrijk liefhebben is in je leven. Liefde voelen, liefde zijn, vertrouwd raken met liefde. Dat ervaren in je eerste levensjaren is van levensbelang.

Maar niet alleen het voelen ook het horen is voor mij belangrijk. Het heeft lang geduurd voor ik besefte dat ik dat miste van de persoon van wie het dat het meeste nodig had. Zij hield van mij, maar zei het nooit. Nog steeds niet. Daaruit komt waarschijnlijk mijn bedwingbare drang om dat te vertellen tegen mijn kinderen. “Ik hou van je”. Toen ik naar huis reed dacht ik aan mijn oma. Mijn oma die het zaadje van liefhebben, van lief gevonden worden en liefde voelen, altijd water gegeven heeft. Waardoor ik nu kan vertrouwen op mezelf. Mezelf heb gevonden en, hoe moeilijk het soms ook kan zijn in je leven, met vertrouwen door kan gaan.

Nu maakt het niet uit waar ik ben. Waar ik zal wonen. Voor de kinderen houd ik rekening met bepaalde aspecten maar voor mezelf maakt het niet uit. Ik kan overal thuis zijn. Dat kan omdat ik thuis ben bij mezelf. Heel soms merk ik dat ik weg ben. Ergens anders dan bij mezelf naar binnen ben gegaan. Dan heb ik even tijd nodig maar altijd kan ik mezelf weer terugvinden. “Wie dan leeft, die dan zorgt” zei ik gisterochtend. “Ik kan niet in de toekomst kijken, en dus probeer ik dat los te laten”. Dat is moeilijk voor een controle freak. Maar het werkt wel. Als ik terug kijk in mijn leven, kwamen de dingen die ik zo graag wilde, waarvoor ik zo mijn best deed, waarvoor ik vocht, op de momenten dat ik het los liet.

Ik kan hem niet helpen. Ik kan er zijn en luisteren. Ik kan van hem houden en hopen dat dat hem vertrouwen geeft. Maar hij moet het zelf doen. Op zoek naar zich zelf, zichzelf vinden en weer van zichzelf gaan houden. Zien wat voor mooi mens hij is. De controle proberen wat losser te laten. Vertrouwen weer te krijgen in dat het goed is. En dan, als hij zich zelf gevonden heeft, zal hij thuiskomen. Thuis bij zich zelf. Dan hangt hij niet meer tussen het verleden en de toekomst. Dan leeft hij in het heden. Dan is hij overal thuis.

Loslaten of vastroesten

Het lijkt wel alsof alles in het teken van loslaten staat deze week. Het lijkt met koeienletters overal geschreven te staan maar ik zag het niet. Toch kan ik er niet meer omheen. Maar wat, wat moet ik loslaten? Alles, niets, delen, mijn verleden, mijn heden, mijn vertrouwen, mijn normen, mijn waarden, mijn ideeën, mijn kinderen, de mensen die ik lief heb of mezelf…….

Vandaag had ik een gesprek, een goed gesprek. Over zijn bedrijf, over mijn bedrijf. Organisatieontwikkeling en loopbaanbegeleiding doet hij. Op het einde kwamen we op mijn naam en logo. Ik denk al wat langer na over een nieuw logo. Want ik ben niet ontevreden maar helemaal tevreden ook niet. Het mag krachtiger, strakker. Vandaaruit ging ik nadenken over de naam van mijn bedrijf. Ook daaraan begon ik te twijfelen. Maar nu de stap, laat ik dit los en stort ik mij in het nieuwe onbekende……

Maandag zwaaide ik mijn zoon uit. Niet de eerste keer maar deze keer gaat hij wel weer een stukje verder. Voor mij als moeder een stapje verder. In een gastgezin. Het water over. Loslaten, vertrouwen. Zoals iemand ooit over mijn autorijkunsten zei tegen mijn zoon: “ik vertrouw je moeder wel maar de rest van de wereld niet”. Dat gevoel overvalt mij nu. Ik vertrouw hem wel maar lees toch net iets te vaak het nieuws. Blij was ik met de sms gisteravond waaruit blijkt dat hij het loslaten lastiger vindt dan het leek toen hij met amper een kus richting de bus vertrok.  Het gaat goed met hem, ik laat de teugel verder vieren maar of al toe ben aan loslaten…..

Vorige week stopte ik met één van mijn vrijwilligerstaken. Ik kon het niet de aandacht geven die het verdiende. Daar voelde ik me schuldig over en dat vrat energie. Daarbij moet ik er volgend jaar toch mee stoppen dus kon ik het beter nu loslaten. Daar is het weer. Het loslaten van iets dat ik zo leuk vond. Waar ik ooit zoveel energie van kreeg. Verstandig of niet. Het kriebelde toen ik daar die avond zat en bijna zou ik me weer opnieuw aangemeld hebben. Maar het is goed zo. Tijd voor een ander met meer tijd. Ik moet het loslaten…..

En nu heb ik net een e-mail geschreven. Met pijn in mijn hart vertel ik iemand dat ik hem ga los te laten. Het kan niet anders, het moet. Ik krijg geen lucht. Geef geen lucht als ik het niet doe. Of het goed is weet ik niet maar het moet. Zo graag zou ik vasthouden, me vastklampen en nooit meer loslaten. Ik weet niet of het mijn verstandig volgen is of juist mijn gevoel. Ik moet het zeggen, ik moet loslaten om misschien ooit weer vast te kunnen houden.....

Loslaten is blijkbaar het woord deze week. Nog zoveel voorbeelden zou ik kunnen geven die me deze week overkwamen. Het lijkt wel alsof alles in het teken staat van loslaten deze week. Het staat waarschijnlijk al tijden met koeienletters overal geschreven, maar ik zag het niet, wilde het niet zien.  Nu kan ik er niet meer omheen. Ik moet loslaten. Maar wat, wat moet ik allemaal loslaten? Alles, niets of delen. Mijn verleden, mijn heden, mijn vertrouwen, mijn normen, mijn waarden, mijn ideeën, mijn kinderen, degene die ik zo lief heb of mezelf…….

Wensen

Verlangens en gevoelens

Wensen heel diep verborgen
Reëel of onbezonnen
Geluk of nog meer zorgen

Ontkennen lukt niet meer

Ergens zie iets aan de horizon gloren
Grijp de strohalm vast, is er nog een kans?
Wat zou ik graag het antwoord  horen

Toekomst met of zonder

Wat heb ik nou toch te zeuren
Maar ondertussen hoop ik elke dag
Wens ik dat het nog een keer gaat gebeuren.

 

Mijn "Muze"

Ik kijk naar een foto en vraag me af waar hij heen loopt. Voor hem een lang pad dat in het niets lijkt te verdwijnen. Naast hem de vaart. Hij is een hond. Hij is alleen. “Op weg naar….” staat er bij geschreven. Op weg waar naar toe?

Als ik de foto zie voel ik de vele antwoorden die in me opkomen. Op weg naar huis denk ik als eerste en direct moet ik denken aan de column die ik schreef net na de collecteweek van KWF. Naar huis, niet iedereen heeft het geluk naar een huis te kunnen gaan. Hoe vreselijk wordt je weg soms zomaar anders bepaald en leg je een reis af naar een bestemming die je nog niet voor ogen had. Op weg naar het einde, confronterend en hard. Of je hebt een huis maar geen thuis, zovelen voelen zich alleen op de wereld.  Zoveel dat er een speciale week voor is bedacht. Hoe eenzaam kun je zijn. We zien het niet altijd, ook niet op deze foto. Is hij eenzaam of verheugd hij zich om de weg af te lopen? Is hij misschien op weg de weide wereld in… zovelen die dromen maar nooit de stap durven zetten. Op weg naar….. De tekst, de foto, ze inspireren mij.

Ik vraag mij ook gelijk af waar hij vandaan komt. Maar als ik de reacties lees, ben ik de enig die daar over na denkt. Het feit dat hij niet alleen is maar dat er iemand achter hem loopt die de foto maakt, vergeet ik ook graag even. Deze foto zou zo op de voorkant van een boek kunnen staan, denk ik. En ik zou dan willen weten waar hij vandaan komt, waar hij heen gaat, hoe het zou aflopen…

Het is niet de eerste keer dat een tekst van hem mij aanzet tot het schrijven van een blog. “Woensdag gehaktdag” was de eerste en daarna kwam “Gras gaat niet harder groeien als je er aan trekt”.  Eigenlijk ken ik hem niet zo goed. Een paar keer gezien, een enkele keer gesproken. Maar zijn oneliners inspireren mij tot het schrijven van teksten. Het zijn de korte zinnen, een niet afgemaakt geheel. Ruimte voor mijn fantasie, een nooit ophoudende fantasie. Altijd al gehad en hoop het altijd zo te houden. Dat boezemt mij angst in, dat je de hoop en fantasie zou kunnen verliezen. Zou kunnen vergeten.

Inspireren. Een mooi woord. Inspireren hoort bij kunst en schrijven is toch een bepaalde vorm daarvan. “Vele kunstenaars hebben een inspiratiebron” denk ik terwijl ik de zin nog eens lees. “Dus waarom ik niet. Schilders hebben een muze. Kijk dat klinkt nog eens leuk; een muze. Ik laat het woord een paar keer door mijn hoofd rollen. En eigenlijk bevalt het me wel. Een muze. Dat is het. Dat heb ik nodig. En dus verklaar ik, zomaar op een doordeweekse dag zo rond een uur of 12,hem tot “mijn Muze”. Mijn inspiratiebron van gewone simpele teksten, gekke zinnen, foto’s die uitdagen tot verhalen. Mijn verhalen.

Ik volg hem al. Op twitter op facebook. Ik ken hem amper maar u gaat meer over hem lezen. Niet over de hem zelf maar over de zinnen die hij er uit gooit. Ik hoop van harte dat hij zich niet gaat inhouden, dat zou nog zonde zijn. Misschien moet ik het geheim houden. Moet ik hem geheim houden maar hoe doe je dat. En daarbij is hij daar de persoon niet voor. Naar zijn vrouw vertel ik alvast dat ik geen enkele bedreiging vorm. Ik ben geïnteresseerd in zijn woorden. In de aanzet naar mijn verhalen. De zon schijnt en vanaf vandaag heb ik een muze!

Ik kijk nog een keer naar de foto en ik weet ineens waar hij heen loopt. Op dat lange pad dat in het niets lijkt te verdwijnen. De vaart naast hem is er niet voor niets want hij is op weg naar….”

Drie of vier....

Ze zitten tegenover elkaar aan tafel en eten. De grilplaat staan tussen hen in. Stukjes vis liggen net als wat groente te bakken en de glazen zijn gevuld met bier. Ontspannen leunt ze achterover. ”Zaterdag of zondag?” vraagt ze. “Zondag” antwoord hij. Ze doen een spelletje waarbij de één twee woorden of stellingen noemt en de ander er één moet kiezen. “Drie of vier?” zegt hij dan. Ze kijkt hem vragend aan. “Kinderen” vult hij aan. Ze zwijgt en denkt diep na.

Zo heel erg lang kent ze hem nog niet maar de tijd lijkt stil te staan, ergens tussen hen in te zweven, verteld ze. We zitten in Amsterdam op een terras en praten over wat haar allemaal bezig houdt. Eigenlijk hebben we elkaar iets te lang niet gezien, maar zo lijkt het altijd als we afspreken. Te lang niet gezien en toch alsof we gisteren nog bij elkaar zaten. Onze vriendschap duurt al jaren en we voelen ons helemaal op ons gemak bij elkaar. “Zo is het dus ook met hem” zegt ze. “Eindelijk, eindelijk na zoveel jaren kan ik weer helemaal mezelf zijn. Net als bij jou”, vult ze aan. “Ik vraag me niet af of hij me wel leuk vind als mijn haar raar zit en ik een bril op mijn neus heb in plaats van mijn lenzen in. Het maakt allemaal niet uit.” Ik kijk naar haar, ze straalt.

Ze verteld over hoe ze hem ontmoet heeft en wat hen beide bezig houdt. Ze heeft een heftige tijd achter de rug. Dat weet ik, dat heb ik van dichtbij mee kunnen maken. Maar hij dus ook als ik de verhalen zo hoor. “Oh meisje waar begin je aan” spookt het door mijn hoofd. Dan zie ik haar stralen en vol liefde vertellen. Zijn verleden krijgt stukje bij beetje al een plekje bij haar. Ze ontwijkt de moeilijke dingen niet. Alles van hem neemt ze mee. “Het hoort bij hem en dus ook bij mij als we samen verder willen”, vindt ze. Ze neemt haar tijd, denkt er over na maar ook weer niet al te veel. En ik zie haar vooral weer leven. Eindelijk weer echt leven.

Ooit zaten we samen bij een tarot legster en kwam haar kinderwens ter sprake. Ik was verbaasd, wist dat niet van haar. Zij had het diep weggestopt. Het was op dat moment in haar leven niet mogelijk. Er over nadenken had geen zin.  Nu praat ze er over hoe ze daar weer over nadenkt. Wil ze dat en is dat verstandig. Ze was nog aan het nadenken over zijn vraag “Latten of samenwonen?” en ze was even uit het veld geslagen toen hij deze vraag zo direct aan haar stelde. Want het was niet zomaar een vraag. Het antwoord was niet zomaar in een opwelling te geven. Het was niet eens drie of vier maar vier of vijf. Ze hoefde het niet hard op te zeggen want hij wist hoe ze dat voelde.  Ze verteld over hoe gezellig het weekend was geweest. Hoe ze er tegen op had gezien om naar zijn huis te gaan terwijl ze hem zo graag ook in zijn omgeving wilde meemaken. Hoe ze die ochtend had uitgesteld en maar allerhande klusjes had gedaan bij haar thuis voor ze eindelijk eens in de auto kon stappen om naar hem toe te gaan. En dat terwijl ze zo graag bij hem wilde zijn. Haar spanning was gelukkig snel gezakt en ze hadden de hele middag genoten van wandelen, neerstrijken op terrasjes en veel praten. Het zonnetje had geschenen en meerdere malen had ze gezegd dat het heerlijk was, zelfs een beetje vakantiestemming.

We bestellen nog een drankje en praten verder. Over het heden, het verleden, de kinderen, het werk. Over haar, over mij en over alles wat ons bezig houdt. De rode draad is duidelijk haar nieuwe relatie. Het heeft haar leven op zijn kop gezet en tegelijk zo simpel op orde gebracht. De zon schijnt weer harder, ze voelt dat er weer van haar gehouden wordt. Niet zoals de liefde van haar kinderen voor haar als moeder maar van haar als vrouw. Hoe ze haar angst kan loslaten en kan genieten van het moment. Ze verteld over de vakantie hoe ze die gecombineerd hebben met zijn werk en elkaar zoveel mogelijk zien. En ze verteld over het weekend dat ze bij hem was in plaats van hij bij haar. Dan dwaalt haar blik af. Ze denkt terug en verteld. Verteld over de avond, over de stellingen aan tafel. Haar gedachten dwalen verder naar de avond toen ze bij hem in bed lag en de kat bij haar kwam liggen. Ze waren die dag dikke vrienden geworden en zij genoot van deze kat die met zijn kleine lijf zich heerlijk tegen haar aan kronkelde en aan het spinnen was. Ze aaide hem gedachteloos, genietend. En toen keek ze opzij. Zag hem daar naast haar en de kat tussen hen in. Een gelukzalig gevoel van lang geleden overviel haar. Ze voelde een brok in haar keel, slikte de opkomende tranen weg en keek hem aan. “Vier” zei ze toen “en samenwonen!”