Zondagochtend gevoel

‘De geur van broodjes in de oven’ zegt hij ‘koffie en klassiek muziek op de achtergrond’.  De stem op de radio gaat over in muziek. Een filmfragment van vroeger? Ik weet eigenlijk niet waar ik het van ken maar het geeft me een warm gevoel.  Mijn zoon vertelt ondertussen een heel ander verhaal waar ik gek genoeg tegelijk naar kan luisteren.

De radio staat afgestemd op radio 2 waar Schiffers het zondagochtend gevoel probeert te vangen. Ik breng mijn zoon naar zijn werk. Beloofd gisteravond toen hij met mij ‘op stap’ was. Voor wat hoort wat en belofte maakt schuld. Ook als je laat thuis komt, de klok verzet wordt en het weekend is. Het geeft me eigenlijk een heerlijk gevoel dat ik de wekker vroeg gezet heb en hem op tijd heb kunnen wijzen op het uur dat hij vannacht gemist heeft.

‘Gek he,’ zeg ik tegen hem als ons gesprek stil valt en ik de muziek nog hoor, ‘mijn eerste reactie is dat ik dat herken. De klassieke muziek in huis en de kop koffie. Het geeft me het warme gevoel van de rust en geborgenheid van vroeger. Maar ik bedenk me bij mij thuis nooit klassieke muziek opstond.’ Mijn zoon kijkt me verbaasd aan en ik vraag me af waar dit gevoel dan vandaan komt.

Als ik hem gedag heb gezegd en beloofd dat ik hem vanavond om 18.00 uur weer kom ophalen, gewoon omdat het kan, rij ik in gedachte terug naar huis en denk ik na over dat gevoel. Ik zie mezelf aan de koffie terwijl de muziek klinkt. Geen beeld, alleen het gevoel van vroeger en de rust die het me geeft. De geur van broodjes ken ik ook maar associeer ik met een ander tijdperk.  De tijd dat de kinderen klein waren, rumoerige gezelligheid in huis. Die kan ik herleiden.

Thuis zoek ik op Spotify de muziek van ‘mijn vroeger’ wat ‘mijn vroeger’ dus eigenlijk helemaal niet is. Ik steek een kaarsje aan en zeg gedag tegen mijn oma. In de wierooklade zoek ik naar de geur amber. Kom maar op met dat zondagochtend gevoel. Ik giet water op de koffie in de cafetiere en de geur vermengd zich met de wierook. Dan pak ik broodjes uit de kelder en doe de oven aan. De herinneringen van mijn kinderen zijn het gevoel van vandaag. Ik besef dat ik vandaag mede hun herinneringen voor later maak. Zorgvuldig bedenk ik welk gevoel ik ze mee wil geven. Hoe wil ik graag dat ze hun jeugd herinneren.

Daarna kruip ik achter de laptop en begin te schrijven. Als ik even later een kort gesprekje op what’s app voer, lopen spontaan de tranen over mijn wangen. ‘Zondagochtend gevoel’ lees ik op mijn scherm en ik app een foto van de eerste zinnen van mijn blog. Hoeveel geluk kun je voelen? Geraakt word ik als ik luister naar het lied dat Spotify voor mij uitgezocht heeft toen ik ‘zondagochtend gevoel’ aanklikte. ‘Ken je mij, wie ken je dan’ zingt Trijntje. Ik weet niet waar het vandaan komt, het is net als het gevoel van vroeger dat beredenerend mijn herinnering niet zou kunnen zijn. 

Dan laat ik het piekeren over waarom en hoe los. Trijntje zingt verder: ‘Ken je mij, wie ken je dan?’ En ik weet, jij lieve schat kent mij blijkbaar beter dan ik kan begrijpen.