De wereld van de schone schijn

Ik lees ze ook. Bijna elke dag. Ik doe er zelfs zelf aan mee. De berichten op Facebook, twitter en andere media. Verhalen van bekende en onbekende mensen. Onbekende die bijna bekenden zijn geworden, je lijkt te kennen omdat je zoveel van ze leest. Maar wat betekenen ze nu eigenlijk, die berichten. Ik noem ze “De wereld van de schone schijn”. Want wat lees ik nu echt? Als ik nadenk besef ik des te meer dat het allemaal niets zegt. De berichten van verdriet of pijn of van zoveel stralend geluk; de uiterlijke schijn. Oké, de enkeling daar gelaten die welgemeend een ander een hart onder de riem steekt.  En die het dan nog eens echt meent ook. Dat is mooi. Want eerlijk is eerlijk, die zijn er ook. Een klein handje vol. Maar voor de rest…. Dezelfde mensen vervelen je dagelijks met hun klaagzang over hoe zwaar het leven is. Per dag zie je de reacties minderen. Want niemand zit te wachten op steeds hetzelfde verdriet. Maar te vrolijk is ook niet goed. Daar wacht al helemaal niemand op, zo lijkt het. De mensheid wil toch graag dat het de ander net wat slechter vergaat. Dan lijkt het eigen leven namelijk zo slecht nog niet. En is je leven even niet zoals je wil, dan creëer je mooie berichten voor de buitenwereld. Het meest trieste is, dat een aantal er zelf nog in gelooft ook.

Wat er echt gebeurd, dat lees je niet. Echte gevoelens lees je hooguit als je een beetje tussen de regels door kunt lezen. Prille relaties houden hun geluk angstvallig verborgen. Genieten van elkaar met verschillende redenen hun geluk niet op het internet te delen. De een wil met rust gelaten worden alleen maar tijd voor elkaar, de buitenwereld is vergeten. De ander wacht liever even af of deze prille liefde stand zal houden, want op veroordelingen zit men niet te wachten. En weer een ander kan niets delen omdat er nog een ex in het spel is waardoor men voorzichtig om dient te gaan met een ieders gevoel.  Het echte verdriet lees je ook niet. Dat blijft in de mens. Komt zelden naar buiten en dan liever anoniem. Verdriet, echt verdriet is te zwaar om zomaar op een Facebook te delen. De enkeling daargelaten dan. En daar heeft iedereen dan weer een mening over.

Vandaag lees ik over een man en een vrouw. Ik weet dat ze problemen hebben, ken ze van vrij dichtbij. Het gaat niet goed, dat zie je aan hem en ook aan haar. Ooit kregen ze een relatie maar dat liep fout. Later bleek dat ze elkaar niet konden missen en kwamen ze weer bij elkaar. Ze gingen noodgedwongen samenwonen. Te vroeg zo bleek en dus zocht zij een andere woning. De liefde bleef. Het kruipt waar het niet gaan kan. Samen gingen ze op zoek naar een woning. Gezamenlijk, dat zou het oplossen. Want eerlijk is eerlijk, daar waar een man makkelijk bij een vrouw in huis zijn intrek neemt, is dat voor een vrouw die bij de man gaat wonen toch net even anders. Mannen komen van mars en vrouwen van Venus. Ik geloof er in. En omdat de cupido’s steeds maar tussen mars en venus heen en weer moesten vliegen, is besloten deze twee wezens samen op aarde te planten. Makkelijker voor de cupido’s maar wel een wereld vol verwarring. Dat de cupido’s daardoor tijd overhielden en er dus niets anders op zat dan er boze duiveltjes bij te plaatsen die menig relaties stuk maakten, is op zich een beetje jammer maar de realistische oplossing van het geheel. De cupido’s hebben hun handen weer vol aan nieuwe samengestelde relaties en ook voor de duiveltjes blijkt er werk genoeg in deze tijd van recessie.

Maar goed, terug naar de man en de vrouw van het verhaal. Ze vonden hun huis, hun liefdesnestje en streken neer. Eerst samen, maar in de weekenden waren daar ook haar dochter, af en toe zijn kinderen. Daarna kwam er een bij hen wonen en kwam af ten toe haar dochter uit weer een andere relatie erbij.  Het leek rozengeur en maneschijn en  als je “de schone schijn” mocht geloven liep het leven perfect. Maar af en toe als ik hem aankeek, zag ik de zorgen op zijn gezicht. En zij, zij reageerde soms geprikkeld, niet zoals voorheen. Tot een tijd geleden het bericht kwam dat ze apart zouden gaan wonen. De relatie was niet over maar het bleek te zwaar. De lasten van het verleden speelden hen parten. Latten zou het worden. Dat dit druk op de relatie zet hoef ik natuurlijk niet uit te leggen.  De dozen stonden al in huis opgestapeld. Als stilleven van het genomen besluit. Wachtend op een huis om heen te gaan. En zo kwam het bericht dat het over was. Uit, over en uit, uitelkaar, nog voor zij verhuisd was, nog voor ze aan het latten hadden kunnen ruiken. Een paar dagen later besloten ze het toch weer te proberen. Op “de schone schijn” verscheen niets van dat alles. Behalve het feit dat ze hun houten huwelijk vierden, behalve dan het feit dat ze nooit getrouwd waren. Ondertussen heeft hij in zijn vakantie hard gewerkt aan haar nieuwe huis.  In de media verschijnen alleen de berichten hoe gezellig ze het hebben in het weekend. Dat hij daarvoor het weekend met zijn kinderen maar “even een weekendje vooruitschuift” staat er jammerlijk genoeg weer niet bij. Ik kan het niet helpen dat ik me afvraag of het nu goed gaat of dat zij in het stadium verkeren van niet de buitenwereld maar zich zelf voor de gek houden. En hoop van harte dat ik het mis heb.

Tegelijk weet ik van een andere relatie, een nieuwe relatie. Heel pril maar erg gelukkig met elkaar. Ook deze vind ik niet terug op de wereld van de “schone schijn”. Simpel weg omdat zij hun geluk nog niet kunnen delen met de buitenwereld. Als je ze aan kijkt, straalt het geluk van hun gezichten. Maar beide dragen het verleden met zich mee. Per dag komen er wat bekenden bij die horen over hun nieuwe geluk. Maar op internet zou je bijna denken dat ze elkaar niet kennen.

Facebook, twitter, hyves, foursquare etc. We weten zoveel van elkaar en ondertussen waarschijnlijk minder dan ooit.