Een goede moeder?

Morgen begint het weer. Ik ben er nog wel een deel van maar niet meer zo intens als eerst. Toen ze nog klein waren, was het toch anders. Voelde het anders. Nu kijk ik morgen naar het rumoer op het schoolplein. Opgewonden kinderen, onrustige ouders. Vooral moeders maar naar mate de jaren verstrijken ook steeds meer vaders. Morgen begint het weer.

Het valt me al jaren op hoe verschillend ouders zijn. Vader en moeders maar omdat ik een moeder ben denk ik daar misschien meer over na. En het valt me op dat iedereen een mening heeft over wanneer je kinderen zou mogen krijgen en wanneer het stopt. Dat vind ik nog steeds raar. Vroeger maakte daar niemand zich druk om. Of lijkt dat alleen zo. Ja de pastoor, die maakte zich druk als er geen kinderen kwamen en dat was nou de enige die zich er volgens mij niet mee diende te bemoeien. Want ik heb altijd geleerd dat als je iets wil, je zelf het goede voorbeeld moet geven. Maar goed, dat terzijde. Vroeger kreeg je je kinderen als je daar blijkbaar klaar voor was. Mijn moeder kreeg haar eerste op 21 jarige leeftijd en de laatste toen ze 44 was. Misschien hadden de mensen om haar heen ook wel een mening maar nu wordt die waarschijnlijk hardop en het liefst recht in je gezicht tegen je geventileerd.  Want iedereen heeft een mening… vooral over een ander.

En wie bepaald nu waar je kinderen het beste mee af zijn. Is dat niet verschillend per persoon? Ik zie soms moeders met “DE perfecte leeftijd” hebben volgens Viva, Libelle etc. maar ik vraag me af of zo’n kind gelukkig is de hele week op de opvang. Maar ja, ik vraag me ook af of de kinderen die de hele week alleen met mama thuis zijn daar zo gelukkig van worden. De perfecte leeftijd is zo rond de 30-35 vinden de damesbladen want dan heb je carrière gemaakt en  weet je wat je wil en zo. Leuk omdat te lezen, weten wat je wil. Wie weet tegenwoordig wat hij/zij wil. Ik gelukkig niet en als ik het denk te weten, veranderen de omstandigheden meestal waardoor ik ook mijn levenspad maar weer gewoon aanpas. Ooit had ik een collega, inderdaad begin 30, mooie carrière met bijbehorende fulltime baan, relatie en een kindje van ongeveer een jaar. En die ging altijd laat naar bed want anders, vond mama, zag ze haar kind natuurlijk amper. Zelf geen kinderen dacht ik dan “een hond was ook leuk geweest”. Maar ja die moet je uitlaten en dat is dan dus zielig. “Kies een vis of een leuke plant”, schoot het dan door me heen. En als je voor een kind kiest, kies er dan voor. Geef een kind wat het nodig heeft. Of zijn de 3Rs Rust, Reinheid en Regelmaat tegenwoordig erg ouderwets. Maar ja, wie ben ik om dat te vinden?

Een ander voorbeeld was de oppas van mijn kinderen. Ze was amper 20 denk ik toen haar zoon geboren werd. En als ik haar zo bezig zag, kon ik mij geen betere moeder bedenken. In een piepklein huisje woonde ze samen met haar vriend en hun baby. Maar een liefde die daar vanaf straalde… Helaas heeft ze pas haar 2^e kindje verloren. Wat een geluk ook voor dat meisje om bij zo’n moeder geboren te worden. Want wat de mensen ook zeggen, zij erkent haar dochter en heeft haar een plekje gegeven in hun gezin. Dat is mooi, hoe verdrietig het ook is. Het tegenover gestelde is een andere vriendin van mij die na haar scheiding opnieuw het geluk in de liefde vond en die bezegeld zag met nog een kindje. Na 2 zonen, toen 12 en 10 kreeg ze nog een dochter. Ze was 45 en weer een perfecte moeder.

Ouders hebben geen recht op kinderen, kinderen hebben recht op ouders. Las ik vanmorgen op Twitter. Zo hard zou ik het niet willen stellen. Wel dat sommige kinderen echt wel meer geluk hebben met de ouders die ze gekregen/gekozen hebben dan andere. Ooit werkte ik bij een bedrijf dat vrouwen hielp om zwanger te kunnen worden. Wat een prachtig werk. Maar ook daar speelt het issue altijd weer. Wie bepaald of een alleenstaande vrouw nu wel of niet moeder mag worden en waar ligt de leeftijdsgrens.

Morgen sta ik daar weer. Niet omdat het moet maar omdat ik het wil. Mijn kinderen kunnen al zelfstandig naar school. De oudste gaan naar het middelbaar onderwijs en daar is het not done om mee te gaan natuurlijk. Dus geniet ik morgen van de “jongste” die haar entree maakt in groep 8 en waarbij ik dus de laatste kans benut van het nog mee mogen. Morgen kijk ik dan weer. Naar alle drukte. Geniet ik van de opgewonden kinderen die van hun ene beentje op het andere hupsen, zenuwachtig voor hun eerste schooldag. Morgen sta ik daar en observeer ik onbewust de vaders en moeders.

Morgen denk ik dan weer en vraag ik me zelf af, doe ik het goed? Ben ik een goede moeder?