Pubers

Mijn zoon moet zich bukken

om een kus te geven

En aan dochterlief

beginnen vriendjes te kleven

Ze tillen de boodschappen 

of zeggen laat mij maar doen

Maar als ze gaan slapen

geven  ze nog steeds een zoen

We zijn gegroeid in de tijd

Maar de liefde tussen ons

raken we nooit kwijt

Kleinkind

Tien teentjes

aan voetjes zo klein

Tien vingertjes

aan handjes zo fijn

Wangetjes zo roze

en oogjes nog dicht

Wat een geluk

dat jij hier

in mijn armen ligt

Nog trotser dan 

ooit in het verleden

kijk ik nu hier naar jou

Een generatie verder

geboren uit mijn kindje

geen wonder 

dat ik nu al 

onvoorwaardelijk

van je hou. 

14 jaar in een zucht zonder vloek

‘Waarom komen de meeste kinderen toch in de nacht ter wereld?’ vraagt hij. Aanleiding is dat een collega vader is geworden. ‘Uiteraard’ is het kindje in de nacht geboren. ‘Nou gewoon omdat dat iets heeft, iets intiem’ zeg ik. Vragend kijkt hij me aan. Eigenlijk weet ik niet waarom het is. De reden van mijn antwoord is omdat ik het zo voel. Maar als ik dan nadenk, besef ik dat mijn kinderen toch echt overdag geboren zijn.

Ineens moet ik er weer aan denken. Het bijna een week geleden dat hij de opmerking maakte. Ik denk er nu weer aan omdat een jaar en 12 uur geleden is dat mijn 2^e zoon geboren werd. Nu ligt hij alweer in bed, verjaardag geweest en het blonde koppie is nu 14 jaar oud. 14 jaar, de tijd vliegt gewoon voorbij. Soms zou ik het wel allemaal over willen doen. Niet alles hoor, maar wel die tijd met de kinderen. Of soms denk ik, ik doe het gewoon nog een keer.

Aan de ene kant geniet ik van de vrijheid die oudere kinderen met zich meebrengen. Hoewel…. ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen…..’ zei mijn moeder altijd en gelijk heeft ze. Nu heb ik niets te klagen over mijn kinderen hoor, in tegendeel. Maar de zorg is er natuurlijk altijd. Dus aan de ene kant geniet ik er van dat ik ze eens alleen kan laten. Wel binnen de perken maar toch. Aan de andere kant blijft het kriebelen. Als ik een baby zie, kriebelt het gelijk. Zal dat altijd zo blijven? Is het omdat ik een moeder moeder ben? Ik weet het niet en eigenlijk wil ik er vooral niet over nadenken.

Ik weet het nog goed, 14 jaar en wat uren geleden. De verloskundige kwam en begon op haar gemak alle spulletjes uit te stallen. Nu had ik een verloskundige die van wanten wist. Geen gezeik of gezeur. En hoe ik bij mijn eerste nog hoopte dat ik haar compagnon had, hoopte ik nu er erg op dat zij dienst had. Het geluk was met mij. Dapper vroeg ik haar wat ze aan het doen was? ‘Ach, ik leg vast alles neer’ was haar simpele antwoord. ‘Dat gaat echt nog wel ff duren hoor’ antwoordde ik haar.  Maar zij vond dat het maar vast kon liggen en het was toch rustig in bevallingsland. ‘Misschien moet je hem nu maar naar de oppas brengen’ zei ze tegen manlief terwijl ze op mijn zoon wees. Later bekende ze dat hij echt niet 5 minuten later terug had moeten komen of hij had de bevalling van zijn zoon gewoon gemist. Wat een kanjer was dat mens. Zo heerlijk recht door zee.

En nu is het 14 jaar later. Zo snel als zoonlief toen was, zo traag is hij nu af en toe. Maar nu ligt hij zomaar uit zich zelf na zijn verjaardag in bed. Zou het ooit komen? Het inzicht van op tijd naar bed gaan? Het was niks spectaculair vandaag. De familie woont te ver weg en zijn vriendenfeest komt binnenkort. De dag bestond uit school en na school thuis met een paar voor hem belangrijke mensen en wij. Helaas moest hij nog wat mensen missen. De buurtjes bleven gezellig eten, zoonlief bedacht het (afhaal) menu en daarna besloot dat hij daarna languit op de bank tv wilde kijken. Hij is jarig dus hij bepaalt. Tevreden gaat hij naar bed. Als alles en iedereen boven stil is en slaapt, schenk ik een glas wijn in en mijmer terug. Elke verjaardag van een kind weer. Alsof het moet, niet anders kan.

Ze zijn voorbij gevlogen. Alle jaren. ‘In een vloek en een zucht’ zou mijn moeder zeggen maar dat geld niet voor mij want vloeken past niet in mijn lijstje. Trots ben ik op mijn kanjers en niet een beetje ook. Zoals elke moeder denk ik, neem ik aan, hoop ik! Even mijmer ik over de baby tijd. Dan laat ik het varen. Op naar de volgende jaren. Dan mijmer ik vooruit. Ook dat laat ik weer los. Waarschijnlijk gaan de volgende 14 net zoals deze 14 jaren. In een zucht zonder vloek.

Als een moeder

Ik ken haar al mijn hele leven. Nou ja, bijna dan. Zo lang ik terug kan denken in elk geval. Ik weet niet beter of ze is er altijd geweest. Ze is bijzonder zoals ze is en dat merk ik steeds meer. Ik weet niet of ze het zelf beseft maar ze is bijzonder voor mij en dat is eigenlijk wel heel bijzonder.

Als kind was ik graag bij haar. Zo graag dat ik verdrietig werd als ik weer naar huis moest. Een soort van heimwee als ik dan weer thuis was. Daar voelde ik me soms schuldig over. Kleine cadeautjes waren het als ik nog een nachtje langer mocht blijven. Ik ging zo graag naar ze toe. Bij haar leerde ik luisteren naar en houden van klassieke muziek. Ik leerde houden van  de natuur als we gingen we wandelen, naar een park of naar het bos. Een bos dat zo anders was dan dat ik me voorgesteld had. Vaak was er niets speciaals, gingen we boodschappen doen of hielp ik zo goed en kwaad als ik kon met schoonmaken. Maar altijd was het fijn bij haar. Veilig, vertrouwd en warm. En dat is nog steeds zo.

Toen ik nog maar klein was nam ze nam het voor me op als ik weer eens te beschermt werd. Ze leerde me om mijn eigen weg te gaan.  In mijn tienertijd verzette ik me soms tegen haar. Ze zag alles. Alsof ze door me heen kon kijken. Dat vond ik lastig. Nu besef ik te meer hoe ze dat voor mij deed. En nu besef ik dat ik me tegen haar verzette omdat dat veilig was. Instinctief moet ik geweten hebben dat ze er altijd zou zijn. Ze vertrouwde me haar kinderen toe om de fles te geven en luiers te verschonen. Om te gaan wandelen en op te passen. Zij waren zulke andere ouders en ik vond het mooi en besloot onbewust hun voorbeeld te volgen. Zo wilde ik mijn kinderen opvoeden met die normen en waarde en stiekem hoop ik dan dat ze zich net zo veilig voelen bij mij als ik me bij hen voelde.

Ook als ik op eigen benen sta, vind ik altijd weer de weg naar hen. Als ik kinderen krijg, wordt ze alleen maar belangrijker voor me. Wie vertrouw ik mijn eerstgeborene meer toe dan aan haar. Meer nog dan zij is, ben ik trots dat zij zijn peettante wil zijn. De band wordt anders maar niet minder. Gelijkwaardiger en mooier. De kinderen worden groter maar zij is er altijd. Voor mij maar ook voor hen.

Dan komen de moeilijkere tijden en ook dan is de weg naar haar zoveel eenvoudiger dan ergens anders heen. Ze is er, luistert en veroordeeld niet. Je krijgt altijd haar mening. Niet ongezouten maar wel heel eerlijk en puur. En soms alleen haar schouder omdat dat alles is wat er nodig is. Als ze belt om te vragen hoe het gaat, hoort ze wat ik zeg. En leest ze tussen de regels door. Het is alsof ze me zachtjes wiegt en geruststelt. Ik weet dat ik er altijd welkom ben. Als ik de voordeur binnen ga, voelt het als thuiskomen. Ze gaat niets uit de weg maar geeft me ook de ruimte. Als ze vroeger naar bed gaat en mij de kans geeft met hem bij te praten, weet ik hoe bijzonder ze is. Ik heb de band met hem nodig en de dingen die me echt dwarszitten, die bespreek ik toch het liefst met haar. Ze is als een moeder, een zus en vriendin tegelijk.

Verdrietig of boos, teleurgesteld in het leven of de liefde, blij, gelukkig of stralend verliefd, bezorgd over mijn kinderen of gewoon even behoefte aan een luisterend oor. Het maakt niet uit, de deur staat altijd open. Te weten dat ze er is voor mij geeft me rust en maakt me sterk. Ik hou van haar gewoon omdat zij zij is.

Een goede moeder?

Morgen begint het weer. Ik ben er nog wel een deel van maar niet meer zo intens als eerst. Toen ze nog klein waren, was het toch anders. Voelde het anders. Nu kijk ik morgen naar het rumoer op het schoolplein. Opgewonden kinderen, onrustige ouders. Vooral moeders maar naar mate de jaren verstrijken ook steeds meer vaders. Morgen begint het weer.

Het valt me al jaren op hoe verschillend ouders zijn. Vader en moeders maar omdat ik een moeder ben denk ik daar misschien meer over na. En het valt me op dat iedereen een mening heeft over wanneer je kinderen zou mogen krijgen en wanneer het stopt. Dat vind ik nog steeds raar. Vroeger maakte daar niemand zich druk om. Of lijkt dat alleen zo. Ja de pastoor, die maakte zich druk als er geen kinderen kwamen en dat was nou de enige die zich er volgens mij niet mee diende te bemoeien. Want ik heb altijd geleerd dat als je iets wil, je zelf het goede voorbeeld moet geven. Maar goed, dat terzijde. Vroeger kreeg je je kinderen als je daar blijkbaar klaar voor was. Mijn moeder kreeg haar eerste op 21 jarige leeftijd en de laatste toen ze 44 was. Misschien hadden de mensen om haar heen ook wel een mening maar nu wordt die waarschijnlijk hardop en het liefst recht in je gezicht tegen je geventileerd.  Want iedereen heeft een mening… vooral over een ander.

En wie bepaald nu waar je kinderen het beste mee af zijn. Is dat niet verschillend per persoon? Ik zie soms moeders met “DE perfecte leeftijd” hebben volgens Viva, Libelle etc. maar ik vraag me af of zo’n kind gelukkig is de hele week op de opvang. Maar ja, ik vraag me ook af of de kinderen die de hele week alleen met mama thuis zijn daar zo gelukkig van worden. De perfecte leeftijd is zo rond de 30-35 vinden de damesbladen want dan heb je carrière gemaakt en  weet je wat je wil en zo. Leuk omdat te lezen, weten wat je wil. Wie weet tegenwoordig wat hij/zij wil. Ik gelukkig niet en als ik het denk te weten, veranderen de omstandigheden meestal waardoor ik ook mijn levenspad maar weer gewoon aanpas. Ooit had ik een collega, inderdaad begin 30, mooie carrière met bijbehorende fulltime baan, relatie en een kindje van ongeveer een jaar. En die ging altijd laat naar bed want anders, vond mama, zag ze haar kind natuurlijk amper. Zelf geen kinderen dacht ik dan “een hond was ook leuk geweest”. Maar ja die moet je uitlaten en dat is dan dus zielig. “Kies een vis of een leuke plant”, schoot het dan door me heen. En als je voor een kind kiest, kies er dan voor. Geef een kind wat het nodig heeft. Of zijn de 3Rs Rust, Reinheid en Regelmaat tegenwoordig erg ouderwets. Maar ja, wie ben ik om dat te vinden?

Een ander voorbeeld was de oppas van mijn kinderen. Ze was amper 20 denk ik toen haar zoon geboren werd. En als ik haar zo bezig zag, kon ik mij geen betere moeder bedenken. In een piepklein huisje woonde ze samen met haar vriend en hun baby. Maar een liefde die daar vanaf straalde… Helaas heeft ze pas haar 2^e kindje verloren. Wat een geluk ook voor dat meisje om bij zo’n moeder geboren te worden. Want wat de mensen ook zeggen, zij erkent haar dochter en heeft haar een plekje gegeven in hun gezin. Dat is mooi, hoe verdrietig het ook is. Het tegenover gestelde is een andere vriendin van mij die na haar scheiding opnieuw het geluk in de liefde vond en die bezegeld zag met nog een kindje. Na 2 zonen, toen 12 en 10 kreeg ze nog een dochter. Ze was 45 en weer een perfecte moeder.

Ouders hebben geen recht op kinderen, kinderen hebben recht op ouders. Las ik vanmorgen op Twitter. Zo hard zou ik het niet willen stellen. Wel dat sommige kinderen echt wel meer geluk hebben met de ouders die ze gekregen/gekozen hebben dan andere. Ooit werkte ik bij een bedrijf dat vrouwen hielp om zwanger te kunnen worden. Wat een prachtig werk. Maar ook daar speelt het issue altijd weer. Wie bepaald of een alleenstaande vrouw nu wel of niet moeder mag worden en waar ligt de leeftijdsgrens.

Morgen sta ik daar weer. Niet omdat het moet maar omdat ik het wil. Mijn kinderen kunnen al zelfstandig naar school. De oudste gaan naar het middelbaar onderwijs en daar is het not done om mee te gaan natuurlijk. Dus geniet ik morgen van de “jongste” die haar entree maakt in groep 8 en waarbij ik dus de laatste kans benut van het nog mee mogen. Morgen kijk ik dan weer. Naar alle drukte. Geniet ik van de opgewonden kinderen die van hun ene beentje op het andere hupsen, zenuwachtig voor hun eerste schooldag. Morgen sta ik daar en observeer ik onbewust de vaders en moeders.

Morgen denk ik dan weer en vraag ik me zelf af, doe ik het goed? Ben ik een goede moeder?