Hekserij

“Als je nu niet stopt met vervelen, laat ik vanavond het plafond naar beneden komen” zei ik ooit. We hadden een paar dagen daarvoor de sleutel van onze woning gekregen en zoals dat bijna hoort bij een nieuwe woning zat alles tegen. Die avond witte hij het plafonnetje van de overloop. Nadat het klaar was en hij de slaapkamer inliep, viel spontaan het hele zo juist gewitte plafond naar beneden. Sindsdien heb ik de bijnaam “heks”.

Als we spelletjes spelen met een dobbelsteen, gooi ik bijna steevast dat wat ik graag zou willen gooien. En blijken andere zelfs ook nog eens te gooien wat op dat moment wenselijk is voor mij. “Geluk in het spel” noemde ik het altijd. En dat kan wel kloppen want zo gelukkig in de liefde was ik de laatste jaren niet. De kinderen denken daar alleen heel anders over en kiezen liever een spel zonder de “dubieuze dobbelsteen factor”.

Ook over de gezellige bezem bij de voordeur werden grappen gemaakt. En als ik na deze verhalen de wierook aan doe, bekijkt men mij ineens met andere ogen. Tijdens ons bezoek aan het Dungeon in Amsterdam moest ik uiteraard naar voren komen. Ik bleek schuldig te zijn aan hekserij. Langzaam raak ik er aan gewend, de grappen en de grollen. Speel ik steevast elk jaar een van de heksen bij het nachtspel van de vereniging en laat ik de gebruikelijke opmerkingen als “goh moet jij je niet verkleden” en “heb je je zondags jurk aangedaan” maar gelaten over mij heen komen. Ik raak er zo aan gewend dat toen ik laatst ergens mijn gewicht in moest vullen, wat ik gewoontegetrouw altijd probeer te omzeilen, ik maar gewoon 0 kg invulde.

Gelukkig woon ik in Nederland. Hier kan dat. In Papoea-Nieuw-Guinea werd eerder deze week een 20 jarige vrouw beschuldigd van hekserij en levend verbrand. Gewoon op klaarlichte dag en zelfs voor de ogen van honderden toeschouwers. Ik knipper met mijn ogen en laat de zin even in werken. Dat was toch in de jaren….  Een vrouw van 20 jaar met een kind. Beschuldigd van hekserij door familieleden van een overleden jongetje van 6 jaar. Veroordeeld door de premier. De rillingen lopen over mijn rug als ik lees dat de vrouw gemarteld is met een ijzeren staaf, vastgebonden, overgoten met benzine en vervolgens in brand gestoken op een stapel autobanden en afval. De politie heeft niemand aangehouden en wie het gedaan hebben is onbekend. Tenminste dat meldt het nieuws. Voor de ogen van honderden toeschouwers maar ze weten niet wie het gedaan heeft.

Natuurlijk weet ik niet wat er aan vooraf gegaan was. In vroeger jaren werd op verschillende manieren getest of iemand een heks was voor men tot vervolging overging. Misschien hebben ze haar ook wel getest op de middeleeuwse manieren. Een heks zou bijvoorbeeld buitengewoon licht zijn en daardoor op water kunnen blijven drijven. Een vrouw die verdacht werd van hekserij werd in het water geworpen. Bleef zij drijven dan was bewezen dat zij een heks was en belandde op de brandstapel. Maar bleef ze niet drijven, dan was daarmee haar onschuld bewezen. Helaas was meestal de vrouw dan al verdronken. Heel even denk ik aan alle keren dat ik in het zwembad lag, gewoon heerlijk drijvend op mijn rug.

Bij een andere test werden pinnen in de verdachte gestoken. De verdachte moest dan de plekken aanwijzen. Mensen met veel eelt voelden de pin niet goed en hadden pech. Een andere test was de weegschaal of de zogenaamde heksenwaag zoals in Oudewater.  Een heks zou minder wegen dan haar lengte boven een meter in kilo’s. En altijd moest de verdachte zich onder toezicht uitkleden om zo te bewijzen dat er zij geen gewichten in haar kleding verborgen had. Ik haal opgelucht adem. Eindelijk ben ik blij met mijn gewicht. Zelfs met de kilo’s te veel. Want al vul ik dan grappend 0 kg in, de weegschaal thuis geeft duidelijk meer aan.