Mijn ZEN moment

Het gaat als vanzelf, je hoeft er niet bij na te denken. Mijn handen pakken een nat shirt uit de mand en kloppen het uit en hang het over de railing van het trappengat. Als mijn linkerhand het shirt loslaat, heeft mijn rechterhand het volgende stuk wasgoed alweer gepakt.

Routine, gewoonte. Oervervelend saai en dus gaat het vanzelf. Als geautomatiseerd, voorgeprogrammeerd. En precies dat is het. Dat maakt dat ik zo rustig kan nadenken terwijl ik de natte was uit de machine haal, alles uitklop en sorteer en daarna met knijpers aan de lijn hang. Ik hoef er niet bij na te denken. Mijn handen doen automatisch het werk. Ik scan zelfs de was waar nog een vlek op zit en dump die ervaren als ik ben terug in de mand. Maar dan niet “in” de mand maar “over de rand”, anders gaat het natte stuk wasgoed verstikken en komt het “weer” er in. Volledig geprogrammeerd in mijn jonge jaren.

“Wat heb je er aan” hoor ik je al denken. Maar toen ik daar weer op een regenachtige druilerige dag zo gedachteloos de was aan het sorteren en ophangen was, merkte ik dat het mijn rust moment is. Mijn ZEN moment. In de tuin wroeten is er ook zo een. Maar ja als het regent heeft dat ineens niet meer mijn voorkeur. En terwijl ik de was van de trommel richting wasrek transporteer, denk ik rustig na over de zin van het leven en alles wat daar bij komt kijken.

Als vanzelf orden ik mijn gedachten moeiteloos net zoals de was. Met elk shirt of elke broek die ik uitklop en ophang, komt er orde in  de hoeveelheid gedachten die door mijn hoofd gaan elke dag. Of het nu zakelijk of privé is, moeiteloos schijn ik ze te sorteren op grootte, kleur en hoe snel ze opdrogen / op te lossen zijn. Met elke knijper die ik pak en waarmee ik ze ophang, krijgt een opdracht, een probleem of wat dan ook structuur.

Ooit was het washok mijn vluchtoord. Wilde ik alleen zijn, met rust gelaten worden, de hectiek of wat dan ook ontvluchten, vluchtte ik naar mijn washok. Geen mens die mij daar kwam zoeken of laat staan mee helpen.  Dat is voorbij maar de was doen geeft me nog steeds een rustig gevoel. Niet als ik naar de lege mand kijk en ik me bedenk hoe lang het duurt voor die weer vol zit….. Maar het in een ritme sorteren en ophangen van de was… de wereld even op hold zetten. De gedachten zonder ze te veroordelen door mijn hoofd laten gaan. Niet denken maar gewoon maar laten gebeuren.

Mijn Zen moment denk ik als ik als ik naar beneden loop als alles weer hangt en in mijn hoofd weer tot rust gekomen is. Geamuseerd kijk ik naar de kinderen en de grote vlek die mijn zoon op zijn shirt geproduceerd heeft. Pff denk ik. Morgen weer was. Dan glijdt er een glimlach over mijn gezicht en denk ik…. Morgen weer een ZEN moment.