‘Misschien is dat
wat je te leren hebt in dit leven’ zegt ze tegen mij. Ik vind het nogal
ingewikkeld. We hebben allemaal wel iets te leren en als je het geleerd hebt,
houdt het dan op of komt dan gewoon de volgende les om de hoek zetten? En wat
moeten we dan leren? Alleen al om dat uit te vinden, lijk je een leven lang
nodig te hebben. Of doen anderen dit wel veel sneller en kunnen ze dan gewoon
rustig en gelukkig leven?
‘Je kiest je
ouders zelf uit’ is ook zoiets. ‘Maar
waarom heb ik dan mijn ouders uitgekozen?’ vraag ik mezelf af. En waarom hebben
mijn broers dezelfde ouders gekozen? Waarom hebben mijn kinderen mij gekozen en
waarom worden anderen niet ‘uitgekozen’? En kies je als kind dan om zelf iets
te leren of om je ouder iets te leren? En wat betekent dat dan? De vragen
schieten door mijn hoofd. Mijn kinderen zijn gelukkig gezond en meestal erg
gemakkelijk in de omgang, is mijn gekleurde mening. Maar betekent dat dan dat
ik een ‘goede’ moeder ben of juist niet. Hebben zij mij gekozen omdat ik niet
meer aankan of zijn zij zo geworden mede door mijn inbreng. Wat willen zij
leren of wat moeten zij mij te leren?
Wat voor
levenslessen hebben degene te leren die niet verblijdt worden met kinderen? Het
lijkt zo oneerlijk. Of zijn zo zo volmaakt dat ze op dat gebied niets te leren
hebben. En waarom wordt de een dan later alsnog vader of moeder en is het voor
de ander niet weggelegd. Of hadden zij gewoon de juiste partner nog niet
ontdekt? Nog zo’n levensles; partners. Waarom vindt de een zijn levenspartner
al op zijn 16e en zoekt de ander op zijn 60e nog steeds?
Wat zijn de lessen hierin? Een paar keer dacht ik mijn bestemming gevonden te
hebben. Waar was het dat ik stil stond en hij doorliep of andersom. Waar was
het dat ik niet merkte dat ik op de kruising een andere kant opliep? En was dat
nodig en waarvoor dan?
‘Je moet vooral
van jezelf houden’ zei een man een tijdje geleden tegen mij. Ik denk dat ik dat
doe. Hoewel ik van mijn moeder geleerd heb dat anderen altijd belangrijker
zijn. En soms als ik dan voor mezelf kies, knaagt er iets van een schuldgevoel
aan mij. Waar ligt de grens tussen ‘van jezelf houden’ en ‘egoïstisch zijn’. Wat
is er mis met dingen voor jezelf op zij zetten omdat je iets doet waar een
ander gelukkig van wordt. Wanneer is geven en nemen in evenwicht? Waarschijnlijk
is het allemaal een gevoelskwestie en dan kom ik dus terecht op mijn sterkste
en tevens zwakste kant.
Mijn gevoel leidt
mij feilloos door het leven. En ik ‘weet’ ook eigenlijk altijd weer hoe het af
gaat lopen. Maar durf ik te vertrouwen? Durf ik los te laten omdat ik ‘weet’
waar het naar toe zal gaan… Als de tomtom het laat afweten en ik geef me over
dan rijdt ik zo naar de bestemming. Stop vaak voor de deur om te kijken waar ik
moet zijn. Moet ik dat gewoon nog vaker toepassen in mijn leven? Niet denken
maar gewoon laten drijven… Hoe vaak heb ik de afgelopen tijd gezegd wat de
uitkomst zou zijn in bepaalde kwesties. En ook al leek het zo’n andere kant op
te gaan, ineens klopt het toch.
Het punt is dat
ik zo graag wil weten waar het heen gaat. Zodat ik kan volhouden als de
omgeving mij vertelt dat het anders is dan ik denk. Ik wil zo graag weten wat
mijn lessen zijn zodat ik ze ‘even’ kan doorlopen en verder kan gaan. Het
liefst met een soort van klein examen zodat ik weet of ik geslaagd ben. Ik weet
heus echt dat je op de moeilijk begaanbare paden vol kiezels en oneffenheden de
mooiste dingen tegen komt. Maar even lopen een zacht en effen pad lijkt me zo
fijn. Op internet zie ik dat ik niet alleen worstel. Het AD heeft zelfs een
pagina vol wijze levenslessen en de
spreuken en sites vliegen je om je oren. Maar nergens vindt ik het handboek.
Waarom geven ze
je niet gewoon een documentje mee bij je geboorte. ‘De levenslessen voor jou in
dit leven zijn:’ Of een ‘handboek’, graag te downloaden op de e-reader. En mag
ik dan direct door scrollen?
