We wandelen door het bos en praten. Over de afgelopen
tijd. Over de nieuwe dingen in ons leven, over afscheid en over verdriet. “Ik
mis haar” zegt ze ineens. “ondertussen lijkt het heel gewoon maar soms ineens
mis ik haar”. “Dat is toch ook niet zo gek” zeg ik “ze was zo lang in je
leven”. Vier was ze, toen zij haar
leerde kennen. Net naar school. Nog zoveel behoefte aan houvast. Vorig jaar
moest ze haar loslaten. Nu ziet ze haar niet meer.
“Ik dacht echt dat we contact zouden houden” verteld ze.
“een illusie maar ik heb me er wel aan vast gehouden”. Ik weet dat ze langer
dan goed voor haar was in haar relatie is blijven hangen. En ik weet ook dat
het loslaten van haar een van de moeilijkste dingen voor haar geweest is. Dat
ze daardoor misschien wel veel langer vol gehouden heeft.
Het nieuwe samengestelde gezin is een vreemd iets. Je
voegt gezinnen samen, gaat van elkaar houden maar als het niet lukt ben je niet
alleen een illusie armer maar heel veel meer. Jaren ben je mede
verantwoordelijk voor een paar kinderen extra. En of je nu wel of niet hun
echte vader of moeder bent, je ontkomt er niet aan een deel van het leven te
worden. Zij was thuis met de kinderen en dus deelde zij mee in de opvoeding.
Anderen maken er een sport van om daar een mening over te vormen en hoe je het
ook doet, je doet het nooit goed.
Hou je van je nieuwe kinderen, zijn er mensen die daar
wat over te zeggen hebben. Hou je niet van ze, is het voor een andere groep
weer niet oké. Opvoeden van je eigen kinderen is al niet simpel maar in het
leven stappen van andere kinderen is nog veel ingewikkelder. Met je eigen
kinderen heb je een sterke band, een soort staalkabel. En je moet het als ouder
of kind wel erg bont maken wil die stuk gaan. Met je stiefkinderen heb je een dun draadje.
Dat draadje verbind je maar je bent altijd alert dat het stuk kan gaan.
Pas had ik een gesprek met een man die vertelde dat zijn
broer het kind van zijn ex opvoedt. De andere kant van de medaille. Mooi is
het, dat zoiets kan. Maar zo triest dat de moeder er dus niet is. Dubbele
verhalen over zoveel liefde en tegelijk zoveel verdriet.
Ik kijk naar mijn vriendin. Zij is nu uit het leven van
hun vader. En daarmee uit hun leven. Ooit was zij er elke dag. Bracht zij haar
naar bed en werd zij geroepen als ze ziek was in de nacht. Waste zij haar haren
en bracht zij haar naar school. Bespraken zij vriendjes en de moeilijke dingen
van het leven. Ze lachten en huilden samen. Vaak dachten anderen dat ze moeder
en dochter waren. Zij konden daar samen grapjes over maken. “Geen bloedband,
maar wel verbonden met elkaar” schreef ze. “Niet je moeder maar in mijn hart wel
mijn dochter”. Nu is ze haar kwijt.
We zijn stil en in gedachten en wandelen verder. Dan zegt
ze zacht “Ooit was ze een beetje ook mijn dochter…”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten