In mijn hand

In mijn hand
heb ik liefde
geluk en inzicht
waarmee de dagen
maar ook de nachten
worden verlicht

Vraag aan de sterren

Aan het strand 

in de nacht

hoor ik de golven 

en fluister ik zacht. 

Vraag ik de sterren 

en de zee

toe neem vandaag 

al mijn angsten mee

sweet dreams

Ik geef je mooie dromen

om te rusten deze nacht

zodat de wereld bij 't ontwaken

weer ten volle naar je lacht

14 jaar in een zucht zonder vloek

‘Waarom komen de meeste kinderen toch in de nacht ter wereld?’ vraagt hij. Aanleiding is dat een collega vader is geworden. ‘Uiteraard’ is het kindje in de nacht geboren. ‘Nou gewoon omdat dat iets heeft, iets intiem’ zeg ik. Vragend kijkt hij me aan. Eigenlijk weet ik niet waarom het is. De reden van mijn antwoord is omdat ik het zo voel. Maar als ik dan nadenk, besef ik dat mijn kinderen toch echt overdag geboren zijn.

Ineens moet ik er weer aan denken. Het bijna een week geleden dat hij de opmerking maakte. Ik denk er nu weer aan omdat een jaar en 12 uur geleden is dat mijn 2^e zoon geboren werd. Nu ligt hij alweer in bed, verjaardag geweest en het blonde koppie is nu 14 jaar oud. 14 jaar, de tijd vliegt gewoon voorbij. Soms zou ik het wel allemaal over willen doen. Niet alles hoor, maar wel die tijd met de kinderen. Of soms denk ik, ik doe het gewoon nog een keer.

Aan de ene kant geniet ik van de vrijheid die oudere kinderen met zich meebrengen. Hoewel…. ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen…..’ zei mijn moeder altijd en gelijk heeft ze. Nu heb ik niets te klagen over mijn kinderen hoor, in tegendeel. Maar de zorg is er natuurlijk altijd. Dus aan de ene kant geniet ik er van dat ik ze eens alleen kan laten. Wel binnen de perken maar toch. Aan de andere kant blijft het kriebelen. Als ik een baby zie, kriebelt het gelijk. Zal dat altijd zo blijven? Is het omdat ik een moeder moeder ben? Ik weet het niet en eigenlijk wil ik er vooral niet over nadenken.

Ik weet het nog goed, 14 jaar en wat uren geleden. De verloskundige kwam en begon op haar gemak alle spulletjes uit te stallen. Nu had ik een verloskundige die van wanten wist. Geen gezeik of gezeur. En hoe ik bij mijn eerste nog hoopte dat ik haar compagnon had, hoopte ik nu er erg op dat zij dienst had. Het geluk was met mij. Dapper vroeg ik haar wat ze aan het doen was? ‘Ach, ik leg vast alles neer’ was haar simpele antwoord. ‘Dat gaat echt nog wel ff duren hoor’ antwoordde ik haar.  Maar zij vond dat het maar vast kon liggen en het was toch rustig in bevallingsland. ‘Misschien moet je hem nu maar naar de oppas brengen’ zei ze tegen manlief terwijl ze op mijn zoon wees. Later bekende ze dat hij echt niet 5 minuten later terug had moeten komen of hij had de bevalling van zijn zoon gewoon gemist. Wat een kanjer was dat mens. Zo heerlijk recht door zee.

En nu is het 14 jaar later. Zo snel als zoonlief toen was, zo traag is hij nu af en toe. Maar nu ligt hij zomaar uit zich zelf na zijn verjaardag in bed. Zou het ooit komen? Het inzicht van op tijd naar bed gaan? Het was niks spectaculair vandaag. De familie woont te ver weg en zijn vriendenfeest komt binnenkort. De dag bestond uit school en na school thuis met een paar voor hem belangrijke mensen en wij. Helaas moest hij nog wat mensen missen. De buurtjes bleven gezellig eten, zoonlief bedacht het (afhaal) menu en daarna besloot dat hij daarna languit op de bank tv wilde kijken. Hij is jarig dus hij bepaalt. Tevreden gaat hij naar bed. Als alles en iedereen boven stil is en slaapt, schenk ik een glas wijn in en mijmer terug. Elke verjaardag van een kind weer. Alsof het moet, niet anders kan.

Ze zijn voorbij gevlogen. Alle jaren. ‘In een vloek en een zucht’ zou mijn moeder zeggen maar dat geld niet voor mij want vloeken past niet in mijn lijstje. Trots ben ik op mijn kanjers en niet een beetje ook. Zoals elke moeder denk ik, neem ik aan, hoop ik! Even mijmer ik over de baby tijd. Dan laat ik het varen. Op naar de volgende jaren. Dan mijmer ik vooruit. Ook dat laat ik weer los. Waarschijnlijk gaan de volgende 14 net zoals deze 14 jaren. In een zucht zonder vloek.

Nacht versus dag

In de nacht is alles anders dan overdag. Niet alleen omdat het donker is. Het is ook stiller. Stiller qua geluid en stiller op de weg. Stiller in de stad. Oké uitzonderingen natuurlijk daargelaten, maar dat hoort zo. Geen regel zonder een uitzondering.

Ik zit naast het bed van mijn moeder. Buiten is het al donker maar hier binnen is het nog gewoon in volle gang. Ziekenhuizen slapen niet. En zo ook mijn moeder niet. Tenminste dat denkt ze. Ze vertelt dat ze niet slaapt in de nacht. Ze ziet op tegen de nacht dus blijf ik hier bij haar. Blij dat ik iets kan doen. En hoeveel nachten zal zij niet bij mij gezeten hebben. Niet dat ik dat nog weet, maar ik weet wel hoeveel nachten mijn kinderen mij wakker gehouden hebben.

Ineens gaat hier het licht uit. Even denk ik nog dat dat komt omdat ik te stil zit. Ik beweeg amper. Alleen mijn vingers op het toetsenbord van mijn telefoon bewegen. Mijn contact met de buitenwereld. Mijn contact met degene die me lief zijn die niet hier bij me zijn. Ineens kies ik als mama niet om bij mijn kinderen te zijn maar om bij mijn mama te zijn. Als kind en ook weer niet. De rollen zijn omgedraaid. Alle rollen zijn ineens omgedraaid. Ik zorg voor haar. Mijn kinderen stellen mij gerust dat het goed gaat, ze zijn in goede handen. Niet alleen ik ben in een andere rol gekomen. Ook degene die me lief zijn zitten in een compleet andere rol. Zij zijn daar met elkaar en met de hond en de kat en ik zit hier. En nu is het ook nog nacht in plaats van dag. Een soort van omgekeerde wereld.  

In de nacht heerst er een soort van serene stilte. Ik kan me die stilte vooral goed herinneren van de tijd dat de kinderen klein waren en nog nachtvoeding kregen. En geloof me, ik heb heel wat nachtvoedingen gegeven. Zoveel dat ik blindelings naar het bedje van mijn zoon kon lopen en terug en soms in de ochtend niet meer wist dat ik hem gevoed had. Gelukkig lag hij als levend bewijs dan rustig naast mij te slapen. Die eerste nachten kan ik me vooral zo goed herinneren. Samen in het grote bed. Alles donker behalve een klein lampje op de slaapkamer en alleen hij en ik wakker. Genietend van dat kleine mannetje dat zich nog niet bewust was dat er zoiets als een dag en een nacht bestond.

Nu zit ik hier naast haar. Ook deze kamer heerst in een soort serene rust in het donker met een klein nachtlichtje en het licht van de gang dat de kamer in schijnt. Op de gang staat een bed rustig te wachten tot het de kamer op mag voor als ik wil gaan slapen. En dat is een dilemma, want ik ben niet hier om te slapen maar om er voor haar te zijn. Toch is het een geruststellende gedachte dat het bed er staat. De verpleegster heeft een handdoek en zo klaar gelegd. Ik voel me een logee in een te groot huis dat ergens min of meer op een hotel lijkt op een vrije dag die dan wel in de vakantie valt maar toch geen vakantie is.

Ineens heb ik zomaar tijd. Tijd om rustig te zitten. Ik moet wel want veel anders dan gewoon hier zitten kan ik niet. Tijd om na te denken. Mijn gedachtes komen en gaan. Het geeft een gerust gevoel. Dan is het kwart over elf en wisselen de avonddienst en nachtdienst elkaar af. Even is het rumoerig op de gang om daarna de rust echt te laten komen. De lampen gedimd, stilte, rust. Een soort van andere wereld. Geen tijdsbesef ook al hangt er een klok aan de wand. Een leven van dag en nacht. Van licht en donker tussen leven en dood. 

Zij slaapt. Gerust blijkbaar dat er iemand is. Tevreden keek ze vanavond rond om te zien dat we er allemaal waren. Glimlach op haar gezicht en zo viel ze in slaap. Ik heb mijn laarzen uitgedaan en mis mijn vertrouwde dikke sokken. Gesetteld op twee stoelen met de laptop op schoot, type ik mijn verhaal. Even wordt ze wakker. Ze heeft het koud. Ik leg haar handen onder de dekens en trek de lakens wat hoger. Ze kijkt tevreden en meld dat ze weer gaat slapen. Ik geef haar een kus en rustig slaapt ze verder. Verder in de nacht die ze zo vreesde gaan we samen op naar de dag.